Ruchy
Ruchy muszą być organizowane od podstaw z powodu braku wzorcówstereotypów, w taj okolicy przechowywanych. Odpowiednikiem tego zaburzenia w czynności artykulacyjnej (mowy) jest afazja ruchowa. W obu przypadkach, osoba dotknięta zaburzeniami wie, jak być powinno i gdzie popełnia błędy.
Cięższą postać zaburzeń, tzw. apraksję wyobrażeniową, cechuje upośledzenie planu działania przy prawidłowym przebiegu poszczególnych aktów ruchowych. Akty te nie tworzą więc ciągu doprowadzającego do realizacji czynności, łącząc się ze sobą w sposób przypadkowy. Zaburzenia planu działania wiążą się z uszkodzeniem okolic czołowych.
Apraksja wyobrażenioworuchowa występuje w przypadku uszkodzenia okolic zbiegu potylicznoskroniowociemieniowego. Oprócz „słownika” obszar ten mieści także schemat funkcjonalnej struktury ciała. Pomimo istniejącej świadomości planu działania i zachowaniu stereotypów w uszkodzeniach tego obszaru mózg nie może jakby wybrać właściwego stereotypu aktu ruchowego. Wykonywane ruchy, tzw, bezpostaciowe, są „grube”, niezgrabne, niecelowe i nie związane z sytuacją.
Uszkodzenie okolic wzrokowych lub słuchowych mowy powoduje afuzję czuciową, czyli brak rozumienia mowy. W uszkodzeniach okolic ciemieniowych stwierdza się upośledzenie zdolności do wykorzystywania wyuczonego słownictwa (agrafia amnestyczna).
Charakterystyczną cechą organizacji dróg aferentnych móżdżku jest zbieganie się w jego korze impulsów ze wszystkich receptorów, jąder i okolic związanych z motoryką.
